Vorig jaar schreef ik een blog met de titel Tussenruimte & iPhone. De iPhone was net in mijn leven gekomen en ik ontdekte de zwarte kant van altijd online zijn. Ik miste de leegte. De tijd zonder enige activiteit. Geen gedoe, geen gepraat, geen muziek, geen app. Rust en stilte waarin mijn interne ‘processor’ zijn werk kan doen. Voor de noodzakelijke dataverwerking. Om daarna weer fris het leven in te stappen.
Tussenruimte is voor mij belangrijk. Maar de laatste weken laat ik me meeslepen in de stroom van digitale mogelijkheden en online impulsen. Het lijkt alsof mijn rust en creativiteit worden opgegeten. Weggevaagd door Social Media, internet & mail. “Even berichtjes checken”. Ik voel dat mijn spanningsboog verkort, ik ervaar een gebrek aan concentratie. Stop! Dit is niet wat ik wil.
Mijn gedachten gaan terug naar 27 mei, en de maand die daarop volgde. Het was één grote tussenruimte. Niet vrijwillig gekozen maar wel met intensiteit aanvaard. Na een pijnlijk ongeluk, en een verkeerd gekozen ziekenhuis, kwam ik terecht in de serene sfeer van het Brandwondencentrum te Beverwijk. Op deze plek vol aandacht en expertise koos ik als vanzelf voor de stilte. Er was nogal wat data te verwerken. Dat deed ik, terwijl ik vanuit mijn ziekenhuisbed staarde naar de hoge bomen die deinende op de wind. Minimaal bezoek, geen TV en vooral veel leegte. In deze leegte ontdekte ik mijn veerkracht, opnieuw.
Is hier een ongeluk voor nodig? De sleutel is in mijn eigen hand.